Το κτήριο της οδού Φειδίου 3, που κτίστηκε περί τα τέλη του 1830 για τον Αυστριακό πρέσβη στην Αθήνα, Anton von Prokesch-Osten, καταρρέει μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, αφημένο στην τύχη του από το ΥΠΠΟ, παρόλο το ενδιαφέρον της Αυστριακής πρεσβείας.
Σε αυτήν τη χώρα, η αρχιτεκτονική κληρονομιά αποτελεί «ψιλά γράμματα» για τους υπεύθυνους και η πολιτική αποκατάστασης και προβολής των νεότερων αρχιτεκτονικών μνημείων της πόλης επαφίεται στην ευαισθησία του εκάστοτε αρμόδιου. «Μα διανύουμε περίοδο ύφεσης» θα πει ο καλοθελητής που κόπτεται για το δημόσιο χρήμα (ή ίσως για το πώς αυτό θα καταλήξει στην τσέπη του;). Αυτό ακριβώς όμως είναι το κλειδί! Σε μια τέτοια περίοδο, που η κυβέρνηση αποφασίζει να αποζημιώσει τους ταλαιπωρημένους τουρίστες, είναι ευκαιρία να αναδειχθεί το σημαντικό αυτό πρόσωπο της Αθήνας που έχει αφεθεί στην κονιορτοποίηση δια της μεθόδου της εγκατάλειψης. Μέγα μέρος των τουριστών πραγματοποιεί τις βόλτες του στο κέντρο με σκοπό να δει, έστω κι αν δεν γνωρίζει λεπτομέρειες, την πόλη αυτή που κτίστηκε βασισμένη στα νεοκλασικιστικά πρότυπα των Βαυαρών. Άλλοι αναζητούν τα απομεινάρια της art deco, της art nouveau ή του μοντερνισμού και δεν είναι κατ’ ανάγκην ιστορικοί της τέχνης, αρχιτέκτονες ή μηχανικοί.
Παραληρώ; Δε νομίζω! Μια επίσκεψη στας Αθήνας μέσω google earth θα σας το αποδείξει, από τις πάμπολλες αναρτημένες, στο Panoramio, φωτογραφίες.
Κτισμένο από το δίδυμο Κλεάνθη-Schaubert κατά το Σόλωνα Κυδωνιάτη ή τον Gustav-Adolf Lueders κατ' άλλους , το κτήριο διετέλεσε κατά σειρά, κατοικία του πρέσβη von Prokesch-Osten (1834-1849), κατοικία της Ε. Τοσίτσα, υποθηκοφυλακείο, εν συνεχεία ωδείο ιδρυθέν (1899-1919) από τη Βαυαρή πιανίστρια Lina von Lottner και τέλος στέγη του «Εληνικού Ωδείου» (1919-1966), στις αίθουσες του οποίου δίδαξαν προσωπικότητες όπως ο Μ. Καλομοίρης. Γνώρισε μεγάλες δόξες ενώ αναφορές σε αυτό γίνονται μεταξύ άλλων και από το Ν. Λαπαθιώτη στη «Ζωή Μου» (επιμ. Γιάννη Παπακώστα, εκδ.Κέδρος).
Από το συνεταιρισμό των υπαλλήλων της Εθνικής Τράπεζας, πέρασε στα χέρια του ΥΠΠΟ το 2006 και όλοι αναθάρρησαν. Έκτοτε η σιωπή…! Δεν είναι καιρός να γίνει κάτι πριν ο επόμενος σεισμός το αφήσει ερείπια και καταστήσει ακόμη δυσκολότερη την αποκατάστασή του; Μήπως επίσης είναι καιρός να αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά και με οργανωμένο πλαίσιο την εκμετάλλευση των διατηρητέων (προφανώς με παράλληλα οφέλη για το κράτος και την πόλη) από οργανισμούς ή ιδιώτες; Ίσως έτσι γεμίσουν τα ταμεία του ΥΠΠΟ και σταματήσουμε να ντρεπόμαστε για την απαξίωση στην οποία αυτή η πόλη έχει περιέλθει. Ίσως κιόλας θα πρέπει να γίνει μια ανοικτή συζήτηση χωρίς πομφόλυγες πριν αρχίσουμε να συζητάμε περί πεζοδρομήσεων κύριων οδικών αξόνων, ώστε πρώτα να μαζέψουμε κ μετά να ξοδέψουμε... Ίσως;
Οι α/μ φωτογραφίες από το βιβλίο του Κ. Μπίρη "Αι Αθήναι", σσ. 72 & 98, αντίστοιχα.
No comments:
Post a Comment